| In 1991 gaat in het "Theater aan de Rijn" in Arnhem "Overleden tiid" in Premiere' Recensente Barbel Geiisen kopt." Visueel en absurd". |  |
Regisseur Joke Menssink krijgt uitvoerig de gelegenheid de filosofie achter DIAGONAAL te verwoorden:
"Het uitgangspunt moet de handicap als theatrale kwaliteit zijn. Door onderzoek, de handicap_analyse, moet vervolgens worden uitgezocht hoe het uiterlijk kan passen bij het innerlijk van het personage. De interpretatie door het publiek is volgens Menssink volkomen vrij. Mensen met een handicap of die met mensen met een handicap hebben gewerkt of leven kunnen echter een ondertoon in de tekst waarnemen. Je moet het pubhek wel de vrijheid geven om te denken. ik vind dat over theater gepraat moet worden waarbij ieder ziin eigen gedachten moet hebben, zonder dat er na afloop gezegd wordt dat je dingen had moeten zien."
In het Welziinsweekblad van maart '92 wijdt Bernadette Schoemaker , naar aanleiding van "Overleden tiid" een uitvoerig artikel aan DIAGONAAL onder de kop: " Het theater van de onvolmaakten". Uit haar intro:
" Gehandicapten - theater. Ze gruwelen bij het woord. Als ze iets niet willen maken, dan is het wel gehandicapten-theater. Die zweem van zieligheid en de, goedkope'ontroering bevalt ze niet. Komen kijken uit sociaal motief? Ook daar rillen ze van. Gehandicapten (... ) zijn meer dan mensen met een beperking. Ze kunnen iets toevoegen aan het gebrekkige perspectief van de zogenaamde igezonde' mens. Sterker nog: ze zijn zelfs theatraal interessant."
"Uit het programma van de voorstelling "Overleden tijd" is niet op te maken dat het hier om een theaterstuk met lichameliik gehandicapte spelers gaat. Dat staat wel op niet alledaagse wijze te lezen in de beschrijving van de figuren: Don Quichot, wiens lijf 'los en ook strak' is, Sancho Panza, 'die zich op kleine krukjes voortbeweegt' en Edith Piaf 'die haar gezicht in wonderbaarlijke plooien trekt en met haar chansons opnieuw de harten breekt'. En nu de beschrijving die de "gezonde" medemens iets vertrouwder in de oren klinkt: het zijn resp. Henk Huisman, die een spierziekte heeft, Pim Grooten met haar broze botten, klein van stuk, oftewel een 'brekebeentie', zoals dat vroeger in de volksmond heette. En Marlies van de Vondervoort. Zij is spastisch, waardoor ze haar lichaam niet lang stil kan houden en moeilijk te verstaan is."
"Het is niet de eerste keer dat de spelers van "Overleden tijd" op de bühne staan. Zo was Pim Grooten elders ooit een vorstin. Maar het publiek denkt natuurlijk toch:" He, een gehandicapte koningin". Het gebruik van de handicap als theatraal gegeven was nieuw voor haar en ze heeft er haar grenzen mee verlegd. 'De eerste keer speelden we voor 300 leerhngen van 13 jaar. Bij de scene waarin ik miin jasje uitdoe en iedereen mijn scheve rug ziet, begon de zaal te fluiten als een gek. Dat was wel een vuurdoop, ja. Henk Huisman speelde eerder voor suppoost. Heeft hij niet het gevoel dat hij op de kermis staat, als een bezienswaardigheid? 'Nee, ik sta niet op de kermis, zegt hij licht geirriteerd. 'Ik sta op het toneel'. 'Kom maar naar mij kijken is ook de boodschap van Marlies, die er al negen iaar theater op heeft zitten. Voorheen meestal in de rol van iemand die duidelijk wil maken wat het leven met een handicap inhoudt. Maar ook zij wil haar grenzen verleggen. 'lk kan mijn handicap niet in de kast leggen, dus haal ik hem eruit', Aldus Marhes. "
"De methode Menssink, zoals haar werkwijze genoemd wordt, kent geen grenzen. Het unieke aan haar voorstellingen is het gebruik van de handicap als theatrale kwaliteit op zich. In het professionelle circuit loopt Menssink regelmatig tegen een muur aan. 'Daar is men niet geinteresseerd in deze ambitieuze, pretentieuze mevrouw' zegt ze. Van opmerkingen als 'leuk gehannes' of 'Mooi hoor, maar ik wil ze maar tot hun middel zien' ligt ze niet meer wakker. Er zijn immers steeds meer theaters die het stuk in hun Programma willen hebben en de vele producties spreken voor zich."
"Menssinks ideaal is groot: ze wil met 'haar' gehandicapten zelfs een nieuwe culturele stroming initieren; iets toevoegen aan de professionelle podiumkunst die - in haar ogen teveel van hetzelfde biedt. 'Als ik hiermee normen en waarden beinvloedt, is dat mooi meegenomen. En de integratie, emancipatie en acceptatie van de gehandicapte (kunstenaar) wordt als neveneffect in dank aanvaardt".
Theatre Group Diagonaal
[Who We Are] [Table of Contents] [Past Projects] [Current/Future Projects] [Contact Us]
Unlimited Arts Company
[Who We Are] [Table of Contents] [Past Projects] [Current/Future Projects] [Contact Us]